In Memoriam Maarten Van Kleef (1953-2022)

Maarten was gehuwd met Marianne, meer dan 50 jaar zijn steun en toeverlaat. Een prachtig koppel! Samen kregen ze drie dochters Eva, Anna en Lotte, die hen drie kleindochters en nog twee extra kleinkinderen schonken.

Tijdens zijn studies was hij een actief roeier en hij bleef tot enkele weken voor zijn overlijden erg sportief. De zondagse fietsuitstappen met zijn vrienden van de fietsclub waren dikwijls het hoogtepunt van de week, de nazit met een frisse Grimbergen hoorde er zeker bij.

Maarten heeft als anesthesioloog en pijnspecialist vanaf 1985 heel zijn carrière in het azm/MUMC+ gewerkt en is in 2002 tot hoogleraar benoemd, tevens was hij er ook afdelingshoofd van 2002 tot 2012.

Zijn inaugurale rede had de titel “Den strijdt van het menschelijk vernuft tegen lichamelijke pijn” naar de titel van een boek van zijn vader, dat hem vanaf zijn jeugd intrigeerde.

Op 20 december 2019 sprak hij zijn mooie afscheidsrede uit met als titel “Wat verder ter tafel komt”. Prof. van Kleef was een gedreven clinicus en wetenschapper. Hij plaatste de afdeling Anesthesiologie en Pijngeneeskunde van het Maastricht Universitair Medisch Centrum op de kaart van Nederland, maar ook wereldwijd geniet de groep een uitstekende reputatie omwille van het degelijk basaal, translationeel en klinisch onderzoek. Als promotor begeleidde hij de PhD-thesissen van 43 promovendi, die hij stimuleerde om de juiste onderzoeksvragen te stellen en deze te bestuderen. Hij was actief in verschillende nationale en internationale wetenschappelijke verenigingen en zetelde in de organiserende commissie van talrijke congressen. Maarten was ook een boegbeeld van het World Institute of Pain (WIP), als voorzitter van de Board of Examination van 2009-2012, alsook als organisator van het succesvolle World Pain Congress in 2014 in Maastricht. Voor Pain Practice fungeerde hij tevens als associate editor en hij organiseerde ook verschillende kadaverworkshops, door de deelnemers erg gewaardeerd als voorbereiding van het examen voor Fellow in Interventional Pain Practice.

Maarten publiceerde 199 artikels in PubMed geïndexeerde tijdschriften en had een h-index van 45. Hij was initiatiefnemer en editor van het handboek “Praktische richtlijnen anesthesiologische pijnbestrijding, gebaseerd op klinische diagnosen”. De hoofdstukken van dit boek werden vertaald naar het Engels en gepubliceerd in Pain Practice, waarna ze gebundeld werden in het handboek “Evidence-based interventional pain medicine, according to clinical diagnoses”. Deze werken zijn baanbrekend omdat zij enerzijds beantwoorden aan een behoefte in het veld, maar ook omdat dit tekenend is voor Maarten zijn visie: eerst een diagnose stellen en dan pas een behandelplan, of zoals hij zelf placht te zeggen: “geen diagnose, geen behandeling”!

Hij werd ook veel gevraagd als spreker op nationale en internationale congressen en stond bekend om zijn heldere voordrachten. Maarten kon op een pragmatische manier knopen doorhakken, want hij hield niet van muggenziften. Hij kwam op voor zijn mening, ook al was dat niet altijd in lijn met de algemene opvattingen. Zo had hij een zeer mooie presentatie getiteld: “Drie geneesmiddelen die ik haat”, waar hij duidelijk de nadelen van de vroeger courant gebuikte opioïden, alsook cannabis en ketamine voor chronische pijn beschreef.

Maarten was erg gerespecteerd binnen zijn afdeling maar ook ver daarbuiten, getuige daarvan de vele internationale vrienden en de massale steunbetuigingen nu.

Heel recent werd hij door de American Society of Regional Anesthesia and Pain Medicine (ASRA) genomineerd voor de prestigieuze Bonica Award en stuurde hiervoor het up-to-date CV door … drie dagen voor zijn overlijden.

We zullen hem heel hard missen als vriend, collega en onderzoeker!

Ons oprecht medeleven voor Marianne en de familie, die we alle sterkte toewensen.